Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Que Manilium, ab iisque M. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est.

  1. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?
  2. Verum esto;

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Ad eos igitur converte te, quaeso. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere.

Duo Reges: constructio interrete. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum
earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad
beate vero satis.
Quare attende, quaeso.
Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.
Tenent mordicus.
Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.
Verum esto;
Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere?
Bork
Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.
Age sane, inquam.
Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.
Ita prorsus, inquam;
Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.